239. wieża bubel

Moje idiotyczne - ironiczne poczucie humoru powróciło. (dla jednych takie, dla innych owakie)
To oznacza , że mam się coraz lepiej. ;/

Marzy mi się mieć osiemnastoletnią naiwność, że świat jest piękny, ludzie życzliwi, a zdrowie po prostu jest.
Niestety, bagaż, jaki nam ktoś dostawia wraz z wiekiem - coraz bardziej mnie irytuje.
Zmierzam do tego, iż stara jak świat prawda , że światem rządzi kasa, władza i dupa - jest zadławioną i gorzką codziennością chleba naszego powszedniego. Układy, układziki, rączki obślinione, oczka puszczone, poklepywanie po pleckach, kolacyjki - nijak się ma do mnie. Niestety.
Tacy jak ja "kariery" nie (z)robią.


Szkoda mi Moich Bliskich, którzy w "korpo" zderzają się z tym na codzień. Człowiek człowiekowi szmatą.
Początek jest w domu. Kręgosłup moralny pionizują rodzice. Podobno.
Potem w szkole dalej - konkurencja, wyścig, złośliwe uśmieszki z napisem : ja jestem lepszy na czole.
Potem praca, w której podobno się pracuje. Zanim się zorientujesz, już jesteś wplątany w jakiś układ, umowę, coś - za coś, ja tobie, ty mnie, wiesz, rozumiesz.
Nie wierzę, że nikt z Was tego nie przerabiał? Lub nie spotkał takiej żmijki , co to na jej widok dostawało się torsji, spluwało pod nogi, takiej, co po trupach do celu..?

I tu moja ściana i powrót do siebie.
I moje ulubione zdanie niejakiej Sałygi : Jestem szczęśliwa, że zachorowałam. 

Gdyż omija mnie budowa wieży bubel.