Zaduszne Anioły

Czuję się zaszczytnie zobowiązana , iż wpadacie do mnie poczytać, co u mnie.
Jest mi bardzo miło i głupio, żem taka niesystematyczna i niezorganizowana.
Ale poprawy nie obiecuję, gdyż jak się coś obiecuje, to trza słowa dotrzymać. Z reguły by wypadało.
Dziś Dzień Zaduszny. Ten prawidłowy, kiedy pamięta się o zmarłych. Kiedy się modli za ich dusze.
Wczoraj było wszystkich świętych (swoją drogą pięknie się spisali przy locie linii 16) , co pewno balowali w niebie. Zwłaszcza, gdy patrzyli na dół i widzieli ten szał ciał przy wszystkich cmentarzach. To zbiorowe rzucanie się w kolejce przy grobie. Ten wyścig z czasem, żeby jeszcze zdążyć tu, tu i jeszcze tu. Szybko, szybko, tylko żeby nie połamać obcasów przy kozakach z najnowszej kolekcji cc, ścierając pot z czoła, bo jednak na kożuch za gorąco. uf.
Nie można robić tego częściej w ciągu roku, spokojniej, ciszej, dyskretniej, grunt, że długi łykend był.
Od kilku lat jeżdżę na cmentarz(e) wcześniej, kiedy jestem gdzieś przy okazji, kiedy są imieniny/urodziny/rocznica/nie popadając oczywiście w jakąś przesadę-
wczoraj pojechałam na własne oczy zobaczyć ten dziki tłum.
Zapalanie znicza dla niektórych to jedyna okazja do spotkań towarzyskich-z tymi żywymi jeszcze :/
To wyznaczanie trendów we wsi.
Niedługo święto zmarłych nie będzie się odróżniać od helołin.

Dzisiaj, w dniu zmarłych w ciszy zapalam świeczki za Tych , którzy są największymi Bohaterami dla mnie.
Sześć świeczek . I ani jednej więcej!

...i za Tych, którzy odeszli za szybko ... Teraz są Aniołami.