287. chronicznie zmęczona podnoszę łeb

Zabawne są perypetie osób chorych na raka.
Chyba stworzę dekalog dla siebie i podpiszę go jako swój osobisty protest .
Przeciw sobie. I dla siebie.

Uzmysłowiłam sobie , że odkąd zachorowałam, tkwię w chronicznym zmęczeniu.
Zmęczona pierwszy raz zostałam po pierwszej chemii przed operacją.
Potem byłam zmęczona operacją, a potem chemią i naświetlaniami.
Później zmęczona bywałam, gdyż organizm zwalczał skutki uboczne leczenia raka i zanim się zorientowałam i zdążyłam "odpocząć" - pojawiły się przerzuty do kości i leczenie,  powodując nowe zmęczenie.
Ciągle stan przewlekłego zmęczenia , zasłoniętym nieodmiennie - nic mi nie jest, czuję się świetnie, muszę tylko chwilę odpocząć.
Gówno.
Ciągle odpoczywam.
Nie wierzcie osobie walczącej z rakiem, w trakcie leczenia, że czuje się wypoczęta i chętnie wy-skoczy z Tobą na miasto.
Że chętnie przyjmie lub pójdzie w cały tabun gości,
a nawet obskoczy wszystkich gości gości, wypije kawę i poplotkuje.
Może się starać, ale rzeczywistość jest ... taka męcząca.. a kanapa taka kusząca..
Jedyne o czym taka osoba może marzyć , to o przedłużającej się w nieskończoność chwili spokoju, kocyku i śnie.

Stety, życie toczy się dalej i trzeba jak zwykle panować nad swoimi pragnieniami, żeby nie zamienić się w zwierzę warczące na skraju kanapy.
Trzeba stawić czoło codzienności licząc na cud. (np szybka drzemka w ciągu dnia)

Codziennie to sobie powtarzam :> walcząc w pocie czoła z chronicznym zmęczeniem i podnosząc łeb do słońca. !