Na domowo :)

Kupiłam sobie buty. Precyzując - sandałki na obcasie. RÓŻOWE .
Gdybym była zdrowa, to na pewno bym ich nie kupiła.
Ale teraz niczego sobie nie odmawiam.
Nie po to kupiłam buty, żeby umierać. A że różowe? Spojrzenie M było bezcenne. :] ;)
Na różowo zaczynam się nosić w domu. Kiedyś królował czarny. Dziś w moje łaski wkrada się ten cholerny RÓŻOWY. Że niby taki pozytywny kolor. A że kiczowaty? Że do bani? Że infantylny? Słodki? A niech sobie będzie. ..
Piżamkę też nosiłam w szpitalu różową. Komu się nie podoba, niech nie patrzy:)
Czekam na termin PETa i czekam, przez to czekanie mi się w głowie przewraca i do lekarzy nie śpieszy jakoś. ;)
Tak jak teraz jest dobrze. Tak na domowo :)

********************************************************************************
Do poczytania fragment fantastycznego artykułu młodej, 41-letniej wojowniczki . Wiem,że wiele z nas to przechodzi. Jakbym czytała samą siebie:
(...) Strach i niepewność tkwią we mnie od początku i pewnie już pozostaną.Rodzina, przyjaciele,znajomi wciąż powtarzają , że jestem silna. Może jestem. Łzami często wyrażam swoje emocje, ale z powodu choroby pojawiły się zaledwie kilka razy. To jednak nie znaczy, że się nie boję. Czasem boję się bardzo i kiedy ktoś powtarza z uporem,że jestem silna, rozdrażnia mnie to. Mam ochotę się zbuntować i wykrzyczeć światu,że czasem boję się tak bardzo, że nie potrafię zapanować nad własnym ciałem. 
Pozwólcie mi na chwile słabości, pozwólcie mi na smutek, pozwólcie na łzy. Czasem muszę się poczuć słaba, utulić samą siebie, porozmawiać sama ze sobą, żeby znów zebrać siły i wstać, mając przed sobą nowy dzień, pełen znaków zapytania.
... 
zgadzacie się?