412. sobota, niedziela, poniedziałek NF1 wlew 2, cz.2.

mgła to tylko pozory

nieobecnym wzrokiem
rozbieram
moje żywioły

tylko
pusta przestrzeń
przede mną
a przecież
jeszcze nie umiem latać
mam połamane
włosy

szepczesz do mnie
że nieważne
że potrafię
odejść
tylko muszę odpiąć pas
od szyi
prze-życia

*


Śnię o umarłych. To przez morfinę.
Nie zawsze są to kolorowe sny.
Napisałam to, ponieważ przez mój umysł przedziera się jak mgła wizja poniedziałku.
Robię co mogę, odpycham nogami myśli o TYM, ale słabo mi idzie.

Zajmuję ręce, nogi, umysł, prowadzę w sobotę dom.
Na odpoczynki.
Nikt mnie nie powstrzyma i nie polecam generalnie wyręczać chorego, jeśli ma ochotę zrobić coś, przydać się, choć na chwilę poczuć się jak normalny człowiek.
Każdy drobiazg ma znaczenie.

*

Krótka, przyjemna wizyta Przyjaciółki daje mi poczucie bezpieczeństwa.
Rozmawiamy o głupotach, mężach (:D), dzieciach, pracy, trochę o chorowaniu.
Jestem spełniona, trochę zmęczona.
Choć z tyłu głowy myśli nie śpią, ja próbuję. Je uśpić.
Żyć z nimi. Dzielić się, żeby trochę tego balastu zdjąć.
A niedziela...dniem odpoczynku.
Podsypiam między posiłkami, trochę spaceruję, obserwuję krople deszczu na szybie.
Jedną ręką pakuję się na jutro.
Drugą przytulam Młodą, krzyżując zamglone spojrzenie z MM.
I tak trwamy.

Zbieram MOCe.
Pachnące, bo przywołałyście cudowne aromaty na blogasia :).
Dziękuję.
Na Was zawsze mogę liczyć.

<3