397. pomoc czy szkoda?

Jesteście Niesamowici.
Dostaję od Was, moi Czytacze, taką porcję pozytywnych treści, że się  rozpłakałam.
(jedna z moich Sióstr uparcie mi wmawia, że mam za dużo wody w organizmie.)

Dajecie mi do myślenia.
Niektórzy w dłuuugim @, opowiadając o sobie.
Inni w kilku zdaniach, czasem w jednym.

Rozmyślam, przyswajam, ogarniam.
To dobrze. W tym odnajduję nadzieję.
A nadzieja umiera ostatnia...

*

Nie czuję wyparcia, choć uparcie nie chcę na wszystko się godzić, akceptować, to jednak mam w sobie pokłady siły, pokory i tej cholernej nadziei.

Niektórzy zrozumieli, że nie należy na mnie naciskać, zmuszać do rozmowy i zakładania maski na twarz z napisem : jest super, za chwilę skoczę na bandżi :)

Szepnę Wam na uszko, że męczy mnie agresywna propaganda (net, tv) chorowania na sraka w sferach przewyższających rozum i zdrowy rozsądek.
Ludzie zdrowi widzą takiego chorego na raka i myślą sobie: e, nie jest tak źle, dobrze wygląda, skacze ze spadochronem, jest bohaterem! Ksena, spójrz na niego, jaki on dzielny!  (nawet nie próbuj tak mówić do żadnego chorego! Ani do mnie.
Ci, co "każą" walczyć choremu, niech postawią się na chwilę w sytuacji rakowca. Empatia!
Jak to bywa - łatwiej powiedzieć, trudniej zrobić.)
Taka kampania prowadzi do tego, że oglądający to chory czuje się gorzej, nie lepiej.
Tym bardziej, że od takiego skakania stan się nie poprawia. Tak, wiem, ale nie wyjeżdżajmy z tekstami o spełnianiu marzeń, jeśli mnie się zamarzy lot na księżyc, to co wtedy?
A ja kim jestem? Szarym bohaterem we własnym domu! Tak!
Wstanie z łóżka jest mega wyzwaniem, prowadzenie domu, nigdy nie wiadomo kiedy, jest sukcesem..a zrobienie obiadu, pozmywanie i poskładanie prania uważam za mistrzostwo :)!
Nikomu nic nie muszę i nie chcę udowadniać.
(Ani nie zazdroszczę, bo naprawdę nie ma czego.)
Spędzam te resztki swego paliatywnego leczenia tak, jak chcę.
(Przypominam, że leczenie paliatywne nie oznacza doprowadzenia chorego do wyzdrowienia, tylko do godnego, w miarę bezbolesnego, komfortowego przedłużenia żywota).
Byłam w kilku fantastycznych miejscach, byłam tam tylko ja i moja Rodzina. Nie szukaliśmy daleko, byliśmy np. w Bieszczadach, czy nad morzem.
Wspominamy, ożywieni, chwile spędzone wspólnie, bez (przepraszam za to słowo) przechwalania się Wam.

Myślę, że rozumiecie przekaz? To moje zdanie, do którego mam prawo.
I do prowadzenia tego bloga na moich zasadach. I moimi słowami.

(Od razu widać, że mi lepiej :>)

Ściskam i dziękuję za Waszą obecność każdego dnia.

A tutaj moje Natchnienie, ja tylko dostawiam kropkę nad i.

<3