403. NF1 część pierwsza...

...niedospanej nocy.

Duszę się w upale nocy.
Sprawdzam, która godzina.
Bez sensu.
Czas wolniej płynie, kiedy czekam.
Na co czekam?
Czy wszystko wzięłam?

...

Przewaliłam cały dzień na CO.
Chemia wg schematu NF1.
Nowy stopień zaawansowania choroby - IV.
Jestem prawie cała w sraku. Jak qrwa miło. Tak mnie kocha, że się mnie przyczepił jak rzep psiego ogona.
A nie wyglądam, siedząc na podłodze, czekając na wyniki krwi.
A nie wyglądam, kiedy zaciskam z bólu zęby i dupsko od siedzenia do 16 na fotelu.
A nie wyglądam, bo się maluję, mam swoje włosy i jeszcze zęby.
Znowu była Pani na chemii, która mi włosów zazdrości...Pani na początku drogi, pani, która jest bezdzietna i bez-nikogo. Ona też chce żyć. Ale ja - niestety też.

Jestem zmęczona.
Początek kolejnej rundy fatalny.
Rozpłakany krajobraz w sali podania cytostatyków.
Pani pielęgniarka przyciska mój wenflon, bo kroplówka nie chce lecieć. Drugą ręką ociera łzy.
I tak bardzo mnie prosi : niech pani wytrzyma. Niech pani się wypłacze. Niech się pani oczyści. Ma pani taką cudowną rodzinę.
Tak.
Dopiero teraz zrozumiałam. W zamian za rozbitą rodzinę mam swoją, własną, wychuchaną, taką, o jakiej niektórzy mogą tylko marzyć.
Tylko ta mgła wokół mnie...rozprasza mnie. I rozmywa ten cholerny krajobraz wokół mnie...

Muszę odpocząć.
Poukładać wszystko wg swojego schematu.
Podwinąć rękawy.
I brać ze sobą wszędzie morfinę!

Dzięki, że Jesteście i się nie roz-mywacie.

<3