387. mój większy kawałek świata

Jestem w nieograniczonym kontakcie ze światem.
Świat ów leży na moich kolanach dosłownie.
Klik i jestem tu.
Mogę ten świat zabrać ze sobą wszędzie, pytanie, czy chcę.
Otóż nie.
Podobnie jak szpital, tak i internet trzeba zostawić w tyle czasami.

*

Mam werandę we kwiatach.
Mam ogromny ogród obstawiony młodymi drzewkami, krzaczkami, i częścią na pomidory, ogórki, lubczyk i warzywa "do rosołu" jak to je nazywam :)
Myślę, że każdy z Was, którzy mają swoje domy, domki, altanki - doskonale wiedzą, do czego zmierzam.

Nasz kawałek świata.
Nasza namiastka wolności, oaza spokoju i leniwego odpoczynku, karmiącego oczy kolorami kwiatów.
MM ciągle mnie coś robi wokół domu, ale kiedy tylko może i bardzo chce - siadamy na werandzie, teraz całej w moich ulubionych pelargoniach w kolorach: biały, różowy, czerwony. I petunie, tanie i śliczne sycą te nasze oczy w całej krasie.
A przed werandą, wejściem do domu - klomby kwiatów z dwóch stron, młode drzewka i wyrastający powoli bluszcz...równiutki, króciutki trawniczek...
I leżaczek. Książka, muzyka lub cisza.
Co podać? Kawę, herbatę? Zimną wodę czy piwo?
Usiądź gościu, zmęczony korporacyjnym wyścigiem za pieniądzem.
Odpocznij.
Posłuchaj ogrodu.

(wczoraj MM kosił ogród, prosiłam, żeby uważał na świerszcza, tak pięknie grał, że szkoda by było go przejechać..)

*

Uciekam przed słońcem w sen. Po południu uciekam na werandę.
Nabieram sił i kolorowych myśli na poniedziałek, niestety w dzień matki (niestety dla Młodej oczywiście),  muszę jechać próbować zmierzyć się z chemią. Mam nadzieję, że się uda.
Bo Młoda odhacza każdą moją nieudaną chemię w kalendarzu.
Denerwuje się i niecierpliwi, że to tak długo trwa.
Dorasta.
I wraca do szkoły ;).

*

Tak właśnie walczę. W otoczeniu mojej Rodziny i mojego domu.
O każdy normalny dzień. Po swojemu.
Nawet w odcieniu ulubionej samotności, która w małej dawce nigdy jeszcze nikomu nie zaszkodziła ;>

<3