385. Modlę się...

...codziennie.
Przyznaję się, bo nie mam się czego wstydzić.

Z Bogiem łączą mnie relacje równe rodzic - dziecko.
Nieraz się buntowałam, ale zwykle później pokorniałam.

Nie interesuje mnie, jakiego jesteś wyznania, czy wierzysz, czy nie, bądź po prostu człowiekiem.

Zmierzam do tego, iż modlę się, żeby Młoda wyzdrowiała, bo jest okropnie chora, przepaskudnie, a mi Jej żal. Dziecko się chce do mnie przytulić, a ja nie mam serca Jej odepchnąć, boję się więc o rezultaty takich przytulanek ;)
Pogoda zamknęła nas w domu, z wyjątkiem wyjazdów do lekarza.
A w przychodni czarnooo od dzieci i rodziców.
A ja nie mogę siedzieć w takiej sieci zarazków.
Piszę sms do pana doktorka : wpuścisz mnie?
Wpuścił.
Zostałam po wyjściu obrzucona obelgami.
Nie dopuszczono mnie nawet do głosu, zdążyłam wyszeptać przepraszam, odwróciłam się i wyszłam.
Dlaczego mam się każdemu tłumaczyć, że ja nie mogę, że się boję, że mam (s)raka?
Rozumiem, że nie każdy o tym wie, ale ludzie - więcej empatii!
Nigdy, przenigdy nie robiłam nikomu awantur o wejście bez kolejki (tym bardziej, gdy lekarz sam wywołuje). Musi być jakiś powód, że tak jest, a nie inaczej.

Mam nadzieję, że ta pani, która była tak niezadowolona, że weszłam bez kolejki - kiedyś wpadnie albo na bloga osoby chorej na raka, albo na kogoś obok niej z tą chorobą.

Dlatego zawsze warto być człowiekiem!

*

Czas wstać, po cichu zajrzeć do Młodej, zobaczyć, czy nie ma gorączki, spiąć włosy i organizować dzień z dala od kanapy :)
Pomodlić się o zdrowie, nie dla mnie, ale dla Młodziutkiej.
Powalczyć o następny dzień, choćby mnie skręcało.
Całuję Was w czółko!