370. przyjazne - ściółki

Natchnięta zostałam.
A każda pora jest dobra do pisania, najważniejsze przecież, aby być...

Zrobiłam rachunek sumienia.
Rozejrzałam się dookoła, zastanawiając się, czy nie za późno, czy aby w porę, czy aby na pewno.
Niepotrzebnie.
Oni czekali. Na znak życia, na rozmowę, na odwiedziny.
Cierpliwych mam Przyjaciół w tzw. "realu".
Oni rozumieją mnie bez słów, o czym cholernie dawno zapomniałam, zamykając się w swoim cierpieniu, samotności, snach, bólu.
Nie lubię być balastem, ale okazuje się, że jestem potrzebnym balastem.
Że fajnie jest zapomnieć o sraku, wspominając tysiące wspaniałych chwil wspólnie przeżytych.
Że niekoniecznie dobre jest zamykanie się w sobie, co prowadzi do depresji. No, ale widać było mi to pisane.
Dojrzewanie. Uporządkowanie Myśli. Słów. Ochoty.
Spędziłam cudowny tydzień  na rozmowach przy kawie, na plotkach o szefach, problemach nie-moich na szczęście, książkach, muzyce, dupie Maryni (wszelkie Marynie przepraszam), przytulaniu i uśmiechaniu.
Odpoczywanie po tym wszystkim było i tak wspaniałe.


Dziękuję Junkie za inspirację i odwagę do podzielenia się z Wami moimi myślami.

Dziękuję moim Przyjaciołom za czas mi poświęcony. Za każdy mail, sms i telefon.

Dziękuję Wam - Czytaczom - znajomym, nieznajomym,  za codzienną porcję maili, które mnie cieszą.

Życzę wspaniałej niedzieli, przeżyjcie ją tak, jak lubicie. Wyjdźcie za mnie na spacer i pomyślcie o mnie chwilę. To mi daje MOC.
Bądźcie dobrzy dla siebie i dla każdej osoby, którą napotkacie.
Amen :).

*

Dzisiaj i jutro szykuję się psychicznie na trzecią chemię, w związku z tym mogę chwilowo zamilknąć na amen :> proszę Was jak zwykle o ciepłe myśli, cobym przetrwała i nie uciekła z krzykiem. Dziękuję za uwagę i zostawiam Was z cudownym kawałkiem :

♥♥♥