372. czecia czy nie czecia??!!

Startuję ponownie na chemię jednak pełna obaw.
Mimo, iż czuję się dobrze fizycznie, to mam wątpliwość, co do swoich krwinek.
Wchodzą mi już do głowy. Pchają się i myśli robią się nieuczesane. I brzydkie. I smutne. I płakać się mnie chce wtedy. A MójMąż mi mówi, że jestem dzielna. Dzielna! Ja dzielna!?
Wiem jedno - nie mogę ulec słabości i całkiem zaniemóc, muszę codziennie mieć motywację, żeby podnieść się z łóżka i działać tyle, ile mogę zdziałać.
Nie jest to łatwe, ale naprawdę się STARAM.

*

Pomaga mi mój instynkt samoświadomości.
Wiem, jak może się skończyć grzebanie w brzydkich myślach, pokolorowanych na czarno.

Byłam z Młodą u pediatry, zapytał się mnie jak zwykle - jak się czuję, jak się mam. Ocenił jednym okiem, że wyglądam świetnie (co mi po tym ? ;)), po czym zapytał, dosłownie, ile to już  lat się "bujam" z TĄ chorobą. :)
We wrześniu będzie już 4 lata. Sama się ucieszyłam, że tyle dałam radę, stwierdzam więc, że będę ciągnąć ten sznurek życia, ile się da. Choć miewam nieraz wrażenie, że wyślizguje mi się z rąk, to jednak zawsze jakiś cud się zdarza. Liczę na to. Wiecie, jak strasznie? Jak dziecko na prezent na Gwiazdkę. :)

*

Czymać kciuki i czarować, czarować, czarować!
;)