376. żyjesz?

Bez wykrzykników dzisiaj, bo głowa mnie boli.
Mam kaca po-chemii.
W swoich narkotycznych wizjach miałam senne koszmary.
A to, że szwagier MMęża zdradził żonę,
a to, że nogi nie miałam,
a to, że nie zdążyłam na tramwaj (chyba ten uprowadzony w Łodzi).
Się żyje...ech.
Stąpa się ostrożnie po podłodze, uważając na każdy fragment dywanu, je się oczami i wygląda jak przez okno.



Oprócz tego się marudzi.
Matko, jak ja się nienawidzę w pierwszym tygodniu po-chemii!

*

Nie pamiętam (!), gdzie mam zdjęcia Wiosny, na szczęście Wy wiecie, jak Ona się ładnie prezentuje, dziękuję za foty, za kropki, @ i smsy.
Bardzo, bardzo się mnie przydaje Wasze do mnie pisanie. Bardzo.
Nawet się nie spostrzegłam, kiedy kroplówka zleciała i się mnie zapytała, czy chcę jeszcze, że tu siedzę z telefonem w dłoni? ;)
Ważne to dla mnie, że nie jestem trędowata na odległość i że nikomu włos z głowy nie spadnie, jak napisze coś głupiego (w jego mniemaniu), coś śmiesznego, coś zwykłego.
Każdy chory rżnie bohatera, ale tak naprawdę... sam się tej swojej szabli boi.
I milcząco prosi ...
Daj znać, że Żyjesz ...

*

Nie bójcie się, nie będzie Wam łyso :)
Ściskam i dobrego weekendu życzę ♥♥♥