363. Pierwszy wpis...

... który chciałabym napisać o czymś innym, niż o sraku.
O czymś pozytywnym, bo przecież tyle dobrego się wokół mnie dzieje.
O radości bycia z Rodziną, która dba o mnie na każdym kroku.
O miłości, która również otacza mnie z każdej ich strony.
Niestety ... nie umiem...bo...

W sylwestra potukłam talerz z kompletu sześciu.
Stanęłam nad nim jak wryta, pot ściekał mi po dupie, a w głowie zahuczało: uhhhuhhuu, kogoś w tym nowym roku braknie w tym domu. Strzeż się ! Uuuuuuaaaa!
Szybkie obliczenia, mieszka nas w jednym domu sześć sztuk. No kogo wypadnie? Na tego bęc!
Z niesmakiem pozbierałam resztki, a w głowie się tukło: Ty! Skorupiały i obślizgły palec wskazujący pokazał na mnie.
Talerze w kupie przetrwały tyle, ile moje małżeństwo.
I nie myśl człowieku o raku...
Pomogło mi chociaż w tym dniu walnięcie łbem o szafkę. :O

Wszędzie kampanie społeczne, reklamy o srakach w ubezpieczeniach, wieści, że ktoś ze wsi zachorował/umarł na sraka. Ohydne to.
Ohydne jest to, że mimo cudownej poprawy morfologii - ciąglem słaba.
A kiedy ja słaba, to i myśli marne mnie męczą. Męczą mnie rozmowy przez telefon, odpisywanie na smsy, bo dot. one głównie mojego samopoczucia.
Moi Swoi wypełniają moje myśli 24 godz na dobę.
Tak, jestę samolubem.
I chyba dobrze mi z tym.

A wszystko dlatego że rak jest ciągle we mnie, ze mną, a ja czuję się z nim samotna.
W tej samotności jestem tylko ze Swoimi.
Ciężar tej samotności mości gniazdko w sercu już od początku choroby na zawsze.
Ostra i Jej Komentatorzy to potwierdzają.

I rzeczywistość boleśnie zweryfikowała i jednak ciągle to robi w przypadku "znajomych", "przyjaciół", rodziny itp.
Jest mądre stwierdzenie : Od przyjaciół strzeż mnie Boże, z wrogami sobie sam poradzę...
A oparcie znajdziesz u obcych ludzi - dopisałam sobie ja.
Dziękuję za fluidy, ciepłe myśli, @ , w których piszecie o sobie, rozmawiamy sobie, ja może mniej, ale czytam, czytam, czytam! I już nie jesteście obcy. Jesteście nowymi moimi znajomymi, normalnymi osobami, z którymi można się pośmiać (tak, zdarza mi się!), poużalać, którzy wiedzą, kiedy po prostu być i czekać, przeczekać złe dni. Dziękuję. Dziękuję. Dziękuję.
I tym z "reala", którzy są normalni - też dziękuję. Nauka ciężka, ale piękny owoc z niej zostanie dla Was na przyszłość.

Dziękuję za wycieranie kurzu ♥.

Ściskam. Ksena