365. zakręcony kurek z pragnieniami

Odwracam ciszę.
Zwiększam głośność mówienia.
Zaczynam być głodna.
Nerwowo stukam paznokciami w parapet patrząc za okno.
Niedobrze, jest ślisko. I zimno.
Pojechałabym, ale ... no wiadomo, nie pojadę.
Zapomniałam, że chemioterapia to nie terapia śmiechem.
Że trzeba swoje odleżeć. I nabierać sił. I podnieść głowę, choćby nie wiem, jak mnie sponiewiera.

Mimo traumatycznego weekendu zmusiłam dzisiaj swoje palce do pracy.
(Raz, raz, pisz, pisz, póki możesz.)
Dziękuję Wam za maile, będę odpisywać na raty.
Dziękuję za smsy, wsparcie na fejsbuku, za nieodebrane telefony.
Wasze komentarze dodawały mi dobrych myśli, których wtedy człowiekowi potrzeba.
Moc wisząca nad głową strasznie mnie wzruszyła. I dała siłę! Dała!
Nie chcę salt, gadania na siłę, rozśmieszania (chyba, że sama zażądam!), chcę dobrego słowa, ciepłego uśmiechu i cierpliwości. To, że nie ma mnie dzisiaj, nie oznacza, że nie będzie mnie jutro.

Na co mam ochotę?
Na robienie rzeczy, których nie mogę robić ;)
(czy Ktoś odgadnie?)

Idę odpoczywać dalej, to jest strasznie męczące... to odpoczywanie :)

Ściskam!