355. sfrustrowana Wojownicza

O tym, że jesień wiosennie nas rozpieszcza - pisać nie muszę.

Ale o tym, że zazdrość (brzydkie uczucie a fuj!) mnie zżera to muszę, muszę, po prostu muszę to wykrzyczeć!

- nie mogę iść do lasu (pozbierać z Młodą liści na przyrodę, rozejrzeć się dyskretnie za jakimś zagubionym grzybkiem, pooddychać świeżym, leśnym aromatem), bo będę musiała to odleżeć, tak mnie będzie kręgosłup bolał!

- nie mogę podbiec, skoczyć, podskoczyć (bo mogę się przewrócić, albo nie daj Boże coś złamać np. małego palca u nogi!)

- nie mogę nic podnieść, przenieść ( bo mogę sobie COŚ złamać w kręgosłupie)

- nie mogę iść na tańce, chodzić w butach na obcasach, bo tak to już w ogóle bym się połamała!!!

itede, itepe.... lista końca nie ma, bla bla bla.

*

Jestem zmęczona i zazdroszczę wszystkim tym, którzy mogą tyleeeeeee...co ja kiedyś, w poprzednim życiu..
Zazdroszczę, zazdroszczę i jestem sfrustrowana.
Przyznaję się do tego. Mogę. To też jakieś uczucie...

Mój ból przenika moje ciało i wylewa się poza moją świadomość życia.
Ze zgrzytającymi zębami z bólu próbuję raz po raz podnieść się z kanapy i na siłę uczestniczyć w minimalnej ilości jako tako normalnego "życia". Pomagają leki z morfiną. Ale najpierw muszę je odespać. A potem mogę bawić się w Wojowniczą.

*

Czuję się, jakbym zaczynała jakąś cholerną, kolejną rundę w bitwie o życie.
Przeraża mnie uczucie tego, co może być dalej i co bym zrobiła, gdybym nie poznała odpowiednich, dobrych ludzi, którzy wiedzą, jak można walczyć z bólem i godnie żyć.

Nie pozwalajcie sobie, ani bliskim na żaden ból, który odbiera chęć do życia!

Tym krótkim apelem oddalam się od komputera, bo nie daj Bóg...jeszcze mi się szyjny połamie :/
Dziękuję, że Jesteście ♥