339. coś nowego raz na 3 noce

Dawno już odkryłam pewien mechanizm.
Niczym w zegarku - tik-tak.
Nakładam świeżego plastra i cyk - nie mogę spać.
(plastry zmienia się co 72 godz.)
Jest to nowość dla mnie, żebym ja spać nie mogła!
Kręcę się w łóżku, drzemię, miewam wizje, jestem zła, bo potem przecież będę odsypiać.
Nachodzi mnie gonitwa myśli.
Jedna przez drugą, bach, bach, niczym ostrze miecza.
Obrazki zmieniają się niczym w kalejdoskopie.
Widzę siebie sprzed roku, uparcie twierdzącą, że wzrost markerów o niczym nie świadczy.
Widzę czułe spojrzenie Profesora, który nie wie, jak dobrać słowa dla nas.
Czuję przeklęty zapach szpitala, który za chwilę mnie ugości, niczym dobry hotel.
Słyszę tupot swoich nóg o podłogę ze złości.
Że znowu źle.
Że dołączam do tych chorych, tu leczonych, o proszę bardzo, pokój nr 222.
Że bardzo nam przykro, ale...
Że musisz wiedzieć, że...

Minął rok.
Nadal chodzę.
Może nieco wolniej, ale jednak sama.
Nauczyłam się ścigać z bólem.
Muszę uważać, żeby się nie potknąć, a "wszystko" będzie dobrze.

Wracam powoli do swojego świata.
Tu i teraz.
Dziękuję, że Jesteście!
♥