445. dziewczynka z zapałkami

To była moja ulubiona bajka w dzieciństwie.
Pierwszy raz czytała mi matka.
Potem sama, sama!
A kiedyś nie było tak bogato ilustrowanych baśni, drukowanych w zawijasach i esach - floresach.
I nie było fejsbuka, który katuje moje oczy choinkami, selfiami, "filmikami" (wyjątek to filmy z udziałem zwierząt), sucharami, dupami - morelami.
To, co ważne, przemyka schowane, trudno jest potem złapać to "coś", znaczącą "tą" falę w sieci, kiedy kaskadowo spływa szambo (najczęściej polityczne) posypane konfetti.
Czuję się wtedy jak ta dziewczynka z zapałkami.
Prawie wszyscy biegną, szturchają mnie, nie mają czasu przystanąć, doczytać, dosłuchać, mijają bez słowa, potykając się o swoje lajki.
Normalnie korporacja i wyścig niewiemocoipoco.
A gdy podniesie się głowa znad monitora - rozgląda się zdziwiona (ta głowa), że choinka z żywych zeszła do martwych, sztucznych igieł obwieszonych łańcuchem z ikei :D.

*

Znalazłam na FB przynajmniej mocny apel:

U mnie karp leży po królewsku w lodówce rozczłonkowany na części i czeka na swój czas.
Nie przepadam, ale tradycja musi być, bo inaczej rodzina mi się podusi...
Zresztą...i tak za wiele nie zjem, bo nie cierpię ości, a ryba jak to ryba - musi mieć szkielet :)

*

Niewiele zajęć mnie czeka w święta, niestety.
Bardzo lubiłam tą atmosferę "gonitwy" kuchennej, gotowania, ostatniego dekorowania.
Dzisiaj powoli mogę tylko popatrzeć, poleżeć i pytać do znudzenia, czy coś mogę pomóc.
Nie, nie mogę.
Choinkę ubrał Tatuś z Córunią, kiedy przesypiałam chemię, Teściowa już zaczyna gotowanie, a ja...
A ja spędzę ten czas z Młodą, na pewno coś sobie znajdziemy do "pogadania" lub małego przygotowania do świąt.
Jeszcze tu do Was powrócę.
Z wielką przyjemnością.

<3