441. opieka

Oszalałam na punkcie tego krótkiego filmiku:

Patrząc na Młodą nie dowierzam, że już za chwilę, za pół roku, skończy 12 lat.
To po prostu nie mieści się w głowie, dopiero co przyjechałam z Nią ze szpitala i poznawałyśmy się nawzajem, utrzymując z uśmiechem kontakt wzrokowy przy karmieniu piersią. Ona tak cudnie przy tym mruczała, jak mały kotek, tak Jej dobrze było :). Poza tym od urodzenia jest prawie bezproblemowym Dzieckiem.

Teraz dorasta, robi się moją małą kobietką...

*

Lekcje zadane przeze mnie odrobiło sporo z Was.
Jedno mogę napisać z całą odpowiedzialnością - Kobiety - to Wy jesteście Wojowniczkami!
Historie niektórych z Was mocno mnie wzruszyły. Coś, co dla Was jest normą, mnie się np nie mieści w głowie, takie jesteście dzielne w pokonywaniu codziennych, szarych schodów!
Pełen szacunek!
Chciałam, żeby każda z Was uświadomiła sobie, że potrzebuje czasu dla siebie.
Nie można całego życia poświęcać innym w nieskończoność, bo można się wypalić, sfrustrować, zniechęcić.

Tu zmierzam m.in do opieki nad chorymi na swoim przykładzie:
Opiekują się mną Moi Swoi - MójMąż, Teściowa, Młoda.
Trzy dzielne, pełne miłości Osoby.
Wiadomo - MM pracuje. W domu jestem z Teściową, po południu wraca Młoda ze szkoły.
Wszystko jest podporządkowane pod moją osobę. Zaczynając od posiłków, na życiu towarzyskim kończąc, gdyż...
nie ma takowego. Bynajmniej nie w takich ilościach, jak kiedyś, dawno temu.
MM ciągle "musi" być w pełnej gotowości, gdyż wszystko może się wydarzyć ze mną. Poza tym jest z reguły moim kierowcą, dostarcza moje ciało na chemię i jedzie do pracy spóźniony.
A jakże ważne jest to, żeby opiekunowie mogli wyjść "do ludzi", pojechać na jakąś małą imprezę bez poczucia winy, odetchnąć "innym" powietrzem, porozmawiać z "innymi ludźmi", zrobić to, co lubią, zrelaksować się na swój sposób. Nie można być dostępnym na "dyżurze" 24 godziny na dobę, bo nikt tego nie wytrzyma na dłuższą tzw. metę.
Staram się "wypychać" Moich z domu najczęściej, jak się da (nie jest to proste przy co-tygodniowych wlewach chemii). Mamę do siostry MM, MM do kolegów, Młodą do koleżanek i kolegów (najprościej latem), żeby odetchnęli ode mnie. Tym bardziej, że nie jestem osobą obłożnie chorą.
Kiedy tylko mogę - stanę przy garach i coś ugotuję, żeby Mama odpoczęła.
Jeśli dobrze się czuję - powoli sobie posprzątam, pranie też umiem powiesić, jedynie zakaz mycia okien posiadam, tym zajmuje się Mama na zmianę z Siostrą MM, która też jest chora i nie powinna takich rzeczy robić.
Odciążam w miarę możliwości swoich Opiekunów. Jeżdżę na zakupy. Z Mamą i Lolą. Bez nich ani rusz!
Sama pojadę do lekarza, apteki, urzędu itp.
Zawożę Młodą do szkoły w sezonie zimowym. Robię, co mogę, żeby nie być "kulą u nogi".
(Choć...powiem Wam na uszko, że kiedy MM oddali się ode mnie, gdzieś tam w dołku, żal ściska czasami, a On jakby wyczuwał, że niby wyszedł, a tak naprawdę ciągnie Go jakiś sznurek obowiązku ku mnie...ciężko z tym funkcjonować, walczę z tym, jak tylko mogę...)

Apel krótki, ale ważny:
Nie zapominajcie o sobie, Drodzy Opiekunowie!
Poszukajcie u rodziny, znajomych pomocy. Są tacy, którzy na pewno chętnie pomogą.
Organizujcie opiekę tak, aby każdy miał szansę odpocząć i zająć się swoim życiem albo po prostu zwyczajnie mógł odpocząć.
Skorzystają na tym obydwie strony.
Chory nie będzie leżał z poczuciem winy (bynajmniej ja, bo są tacy chorzy, którzy wykorzystują wszystkich i wszystko), a Opiekun, "odświeżony" będzie miał lżej na duszy bez poczucia obowiązku, że tkwi w tym wszystkim sam.


Ważne są dla mnie Wasze opinie. Z punktu widzenia Opiekunów.
Stronę chorych u siebie reprezentuję ja :)

Moi Swoi - Kocham Was i Dziękuję za opiekę <3