448. "Optymizm serca, pesymizm świadomości." ~ Antonio Gramsci

Nowy Rok jeszcze się nie zaczął, a już mi przypomniał, kim jestem i gdzie jest czasem moje miejsce ... w domu. Przyszła gorączka, potem następna, w pakiecie z bólem.
Musiałam stanąć dosłownie na głowie, żeby pojechać do szpitala na chemie. I tak się stało. Dlaczego nie?
Przecież ja chcę "tylko" ukończyć leczenie taxolem, żeby zrobić badanie i odpocząć.

Dowiedziałam się o serdecznej mi Judycie.
O tym, że już nie przeczytam Jej opowieści okraszonych /śmiechem/, że ubyła mi osoba, która zawsze miała dla mnie ciepłe słowo, walcząc ze srakiem. Przyjmowała mnie taką, jaką jestem, bez ściemniania.

A potem przyszła Niedziela. Tak, wczorajsza. O mało mnie nie zabiła swoim bezkrwistym ubarwianiem "mojego dnia". Zamknęła mnie na cztery spusty w sypialni i pozwoliła przyjść do Moich - Swoich dopiero przed 16, by i tak mnie więzić i męczyć do północy jako bezużyteczną matkę i żonę.
Dlatego sił mam niewiele, ale chcę Wam wysłać uśmiech z rana.
Jestem.
Z każdą godziną, daj Boże, że mocniejsza będę.
Znalazłam to zdjęcie raniutko i to był mój "motor" do działania, tak po prostu.
Że jestem, żyję, dziękuję Wam za troskę.
Dzisiaj dla mnie jest Niedziela, jutro też będzie. Moi będą ze mną.
Jestem w dobrych rękach. I w dobrym miejscu w blogosferze.

I o ten optymizm będę walczyć, ile dam radę.
Razem z Wami <3