449. Gdzie jesteś...

...dziewczyno o długich czarnych włosach, rozpuszczonych namiętnością poznawania świata, o wysokim, szczebioczącym wesoło głosie? Z naiwnością i ufnością łamiącą twarde skorupy szorstkiej miłości MM, który całkiem poległ w jej czarnych oczach, okupiony zachwytem i troską o tą chudą dziewczynę ze zwariowaną głową? Z łatwością, radośnie zakładająca okowy rodziny, pełna nadziei na wspaniałe, kolorowe życie u boku MM i całej gromady dzieci? 

Mam ochotę wybić wszystkie lustra w domu i krzyczeć.
Tak głośno, aż ochrypnę, rozpłaczę się i uklęknę na podłodze łazienki, chwytając się wanny, z wiązanką wojennych przekleństw. Kopać przy tym ściany, rozwalić pralkę jakimś młotkiem, zepsuć drzwi. Z dzikością w oczach i obłędem w głowie wrócić na kanapę bez sił.

...dziewczyno o słodkim spojrzeniu, wróć tu na chwilę. A pamiętasz dzień ślubu? Słońce Wam Nieba przychyliło, Młoda gdzieś błąkała się w Tobie, nawet o tym nie wiedziałaś. Ona była z Wami w kościele. Mały świadek wielkiego szczęścia. Byliście tak piękną, radosną, młodą parą zakochanych w sobie ludzi. Wzruszeniem ramion i znaczącym spojrzeniem słuchaliście o tym, że nie zawsze będzie tak kolorowo. Że będą problemy. Że w zdrowiu i w chorobie...

Nie mogę patrzeć na tą obcą gębę w lustrze. Łysa jak kolano, spuchnięta od leków, z podkowami pod oczami i miarowym szuraniem kapci obwieszczam, że wstałam. Że chcę jeść, pić, tak, nie, nie wiem.
Pod zamkniętymi powiekami przesuwają się obrazy z mojego życia. Przetrawiam po raz kolejny to samo, te same myśli, te same wytarte o gębę stojaka od kroplówki, slogany o miłości w chorobie, nadziei, wierze i miłości. Przetrwaliśmy. Nie takie sztormy i burze targały naszym domem, naszym życiem.

...dziewczyno o bystrym umyśle, a czy nie pamiętasz, jak szybko nauczyłaś się nowej roli w życiu? Nie było Ci lekko, ale dałaś sobie radę. Nikt Ci nie powiedział, co robić, jak kochać, gotować, być żoną i matką. Z dzieckiem na ręku pokonałaś niejedną przeszkodę...potem poszłaś do pracy i świat jeszcze bardziej Wam przyspieszył. Żyliście w kolorowej bańce, już starsi, ale ciągle szaleni, już doświadczeni, ale ciągle cudownie naiwni...

Tyle kilometrów miłości na dywanie wspomnień. Widzę je. Nawet jak odwrócę głowę, słyszę i czuję, że ten sam dywan, który tyle widział, jest jak świadectwo. Pięknie. Dzisiaj brzmi to dla mnie jak przekleństwo. Nie słucham dobrych aniołów, wiatr je przegonił.
Pomógł mu mój "Mroczny Pasażer" ("Dexter") , który siedzi na łodzi majtając nogami, pali papierosy i przygląda się każdemu mojemu dniu i nocy. Nie odpłynął daleko, bo liczy, że spojrzę w jego stronę i skinę głową. A wtedy demony wrócą. I moja dusza się podda. Sama świadomość może zaboleć.

*

Przeźrocza z chemioterapią w tle.
Swoje demony pakuję do worka z resztką włosów i spalam je.
Na dzisiaj. Na jutro.
Choćby na chwilę.