435. szklanka

Wstawanie z łóżka, kanapy po chemioterapii jest bardzo męczące.
Nie mogę wstać szybko, nie lubię wstawać, kiedy dopiero co się położyłam, bo o czymś zapomniałam.
Ale jak się ma pod ręką Rodzinę - zawsze czyjaś dłoń coś poda, podłoży, przyniesie, odbierze, otworzy, zamknie, podniesie, odłoży; idąc dalej tym tropem dojdziemy do remontu.

To wielki Dar mieć Kogoś, kto Ci poda przysłowiową "szklankę wody".
Nie docenia się tego, kiedy się żyje pełnią życia, garściami pcha się je do ust.
Liczy się pieniądze, nie licząc się z uczuciami innych; jest się niezależnym, korzystającym z dobrodziejstw cywilizacji konsumentem bez odruchów empatii, bo kto by sobie głowę zaprzątał trudnymi słowami.

Zawsze można przecież tą "szklankę" kupić.
Tylko czy uczucia są przeliczalne na pieniądze?

*

Nie wiem, czy zasłużyłam na taką opiekę.
Jestem trudnym pacjentem, a jeszcze trudniejszym człowiekiem.
Ale wierzę mocno w to, że moje "inwestycje" w bezwarunkową miłość kiedyś - dzisiaj odbieram z procentem.
Możecie się domyślić, jaka to ulga dla chorującego, kiedy wie, że nikt nie jest przy nim z obowiązku.
Straciłam matkę, ale zyskałam Teściową.
Nie miałam nad sobą opieki ojca - mam MM. (10 w 1)
Nikt nie dał mi tyle miłości, co moje dziecko - Młoda.

Życzę i Wam tej dłoni ze "szklanką wody".

<3